Ruimte voor jeugdzorg op maat

Er zijn jongeren die niemand tot last zijn, maar die wel dringend hulp nodig hebben.
Op ’t Weijtje krijgen zij die van Casper Spierenburg en Annemarie Hagen. Hun individuele begeleiding wérkt.

Schalkwijk, Lekdijk 56a. Een vrijstaand huis met schuur, idyllisch verscholen achter Lunet Aan de Snel. Alles strak in de verf, een flinke lap grond eromheen. Casper Spierenburg en zijn vrouw Annemarie Hagen wonen hier, op ’t Weijtje, met hun zoontje. Zij delen hun plek met zeven jongeren die verspreid over de week naar hen toe komen.

Onder de radar
‘Het zijn jongeren met een verhaal’, legt Casper uit. ‘Bij de meeste jongeren in de jeugdzorg is de problematiek heel zichtbaar, bijvoorbeeld doordat ze agressief gedrag vertonen. Wij werken met een totaal andere doelgroep: jongeren die zoveel druk voelen van andere jongeren, van school, vanuit het gezin of vanuit de sportvereniging dat ze zich terugtrekken. Ze zijn niemand tot last en daardoor blijven ze onder de radar.’ Maar op een gegeven moment raken ze verstrikt in een web van ellende en komen ze hun slaapkamer niet meer uit, waarschuwt Casper. ‘Je wilt niet weten hoe doodsbang onze jongeren in het begin vaak zijn om andere jongeren of zelfs hun familie onder ogen te komen.’

Klein beginnen
‘We laten ze hier weer ademen’, vult Annemarie aan. ‘Om hier voor het eerst te komen, is al een enorme stap voor ze. Wij zorgen dat ze het leuk hebben, de rest komt later. Vanochtend was er een jongen voor het eerst. Samen met hem hebben we een loopfietsje dat nodig opgeknapt moet worden, uit elkaar gehaald. We beginnen klein en gaan langzaam op zoek naar wat ze leuk vinden. Zo leren we elkaar kennen en ontstaat er vertrouwen.’

Onderwijs
Uniek is de samenwerking met de Frits Redl-school voor speciaal onderwijs, verbonden aan het UMC Utrecht. Casper: ‘Met hulp van een psycholoog, pedagogen en leerkrachten bieden we de jongeren een zorg- onderwijsarrangement op maat. Door die intensieve begeleiding kunnen wij ervoor zorgen dat jongeren hun zelfvertrouwen terugkrijgen en vaak binnen twee tot drie maanden de stap naar onderwijs kunnen zetten.’

‘Enorm ingezet’
Ze komen allebei uit de zorg, Casper uit de jeugdzorg en Annemarie uit de gehandicaptenzorg. Casper: ‘In veel jeugdzorgorganisaties is de werkdruk te hoog om echt de zorg te kunnen bieden die nodig is. Ik speelde al langere tijd met de gedachte om zelf iets op te zetten, maar ik wist niet zo goed hoe ik een geschikte locatie kon vinden. Via-via ben ik toen in contact gekomen met Anneke Dubbink van de Partij van de Arbeid. Zij heeft zich enorm voor ons ingezet.’

Contact maken
Overdag woont hier een gezin met een paar pubers en een baby, zo lijkt het. Annemarie: ‘We werken in de tuin, koken, maken dingen van hout, maken filmpjes voor de website, dat soort dingen. Door dit soort dingen te doen, willen we snel contact maken en een beeld van de problematiek krijgen. Vervolgens spelen we daarop in, zonodig door ons netwerk in te schakelen.’

Nog onvoldoende besef
De gemeenten zijn verantwoordelijk voor de financiering van de zorg die Casper en Annemarie bieden. ‘En daar wringt de schoen nog’, zegt Casper. ‘Ik ben een halve werkweek bezig met praten om de zorg aan jongeren te kunnen blijven voortzetten. Individuele begeleiding is dan misschien wel duur, maar ik ben ervan overtuigd dat de kosten op termijn een veelvoud van onze kosten zullen zijn als je deze jongeren nu geen zorg op maat biedt.’

Onbetaalbaar
Ze zijn hoopvol. ‘We zijn pas vier maanden bezig’, relativeert Annemarie. ‘Hoe langer we bezig zijn, hoe zichtbaarder onze resultaten worden. En dan neemt het vertrouwen in onze werkwijze hopelijk ook toe. Zo’n jongen die hier ’s ochtends als een bang vogeltje binnenkomt en ’s middags breed lachend naar huis gaat, dat is onbetaalbaar.’