REKENEN

Het lijkt wel of je het in het buitenland vaker ziet dan in Nederland: verlaten, ver­val­len fabrieken en complete industriële complexen, houtwerk verrot, de ramen eruit, het ijzerwerk verroest. Bijna verlaten dorpen met dichtgetimmerde woningen en lege stallen, de schuren met het hooi van de laatste oogst er nog in, of de laatste balen gewoon op het land gelaten en half vergaan.

Vaak kun je zelf bedenken wat tot het verval geleid heeft. In de vroegere DDR weet je dat de machine van veertig jaar geleide economie van de ene dag op de andere opeens voor een groot deel overbodig werd. Op het Franse platteland is de trek van jongeren naar de steden vaak een oorzaak. Maar altijd denk ik, het is toch iemands eigendom? Soms vind je een antwoord: dat kapitale panden leegstaan omdat erfgenamen het niet over de boedelscheiding eens kunnen worden. (Als ik mijn zin niet krijg, dan allemaal niet!) Of de eigenaar rekent erop dat zijn bezit nog wel eens veel waard kan worden.

Fietsend langs Het Wapen van Schalkwijk moest ik aan al die vakantiebeelden den­ken. Vooral die laatste mogelijkheid drong zich op. En natuurlijk wist ik van de gemeentelijke plannen om Schalkwijk aan een nieuw dorpshuis te helpen, wat na jaren nu eens dreigde te lukken.

Het leek wel of de Schalkwijkers, aangestoken door het meedenken over een ont­wikkelingsplan, niet meer te stuiten waren. Geweldig, dacht ik nog, gewoon de deuren langs en handtekeningen ophalen voor een alternatief dorpshuis. Even de schouders eronder en je hebt alle 735 woningen in Schalkwijk gehad en je komt met meer dan 850 handtekeningen naar huis.

735 woningen (gegevens van de gemeente Houten) betekent evenzoveel gezinnen. Neem voor het gemak even aan dat er per gezin twee stemgerechtigden zijn, dan is dik de helft van de Schalkwijkers voor het bouwen van een dorpshuis bij Het Wapen van Schalkwijk, in plaats van aan De Groes. Dat is veel, maar is het genoeg?

Er is veel geroepen over draagvlak en meer dan de helft lijkt genoeg. Maar Schalk­wijk is al sinds 1962 deel van de gemeente Houten, tegenwoordig ruim 18000 wo­nin­gen, die van Schalkwijk inbegrepen. De meerkosten van het alternatieve plan, 2,5 miljoen hoorde ik, zouden dus -omgerekend per gezin- tegen de 1500 euro belopen. Gemeenschapsgeld!

Was daar draagvlak voor in Houten? Terwijl er zonder die meerkosten al een heel behoorlijk dorpshuis komt, waarvoor bijna de helft van de Schalkwijkers een alternatief niet nodig vond?

[juli 2009]