INKT

Het is alweer een jaar of wat geleden dat ik een cartoon zag over iemand die met z’n bakje GFT-afval naar de compostbak loopt, al mijmerend over het voornemen van Shell om het olieplatform Brent Spar in de oceaan te dumpen, over de onstui­mi­ge groei in de autoverkopen en het toenemende vliegverkeer. Terwijl hij het bakje leeg gooit, zegt hij in zichzelf: Volgens mij loop ik hier voor gek.

Als je een beetje tobberig bent aangelegd, zoals ik, dan kun je van zo’n vergelijking een schuldgevoel krijgen dat weken blijft knagen. Tenslotte rijd ik auto, al is het niet uit liefhebberij, en vind ik het ook wel eens leuk om per vliegtuig naar een verre vakantie­bestemming te gaan. Zo werk je er op je eigen manier aan mee de voorraad fossiele brandstoffen op te maken en het milieu naar de verdommenis te helpen.

Om wat tegen dat schuldgevoel te doen, helpt het inderdaad om je GFT-afval in je eigen compostbak te gooien, of desnoods in de groene container. Als je voor de elfde keer die oude kartonnen doos meeneemt naar de supermarkt om er je bood­schap­pen in te doen, heb je alweer bijna een aflaat bij elkaar. Het is goed om kri­tisch naar je dagelijkse leefpatroon te kijken en wat meer bewust met de beschik­bare middelen om te gaan. Zo kun je tot mooie gedachten komen.

Stel je voor dat je iemand een bus met drukinkt in het riool ziet legen, dan tip je toch even de milieupolitie. Natuurlijk, doen we, zul je zeggen, maar nu wordt die bus niet in het riool uitgegoten; met de inkt wordt toiletpapier bedrukt. Staat ver­rek­te aardig in onze design wc, dus wij kopen dat en samen met nog een paar dui­zend andere gebruikers helpen we die inkt  eigenhandig het riool in.

Nog zoiets: stickers op fruit. Op elke banaan, kiwi of sinaasappel wordt afzonder­lijk een etiketje geplakt, zo trots is de leverancier op zijn product. Neemt iemand de moeite om het etiketje eraf te halen voordat de schil in de compostbak gaat? Ik niet en ik vind dus later de stickers ongebleekt in de compost terug. Prima kwaliteit ook nog, die stickers.

Tegen al die dingen zou wat gedaan moeten worden, wordt vaak beweerd. Zelfs heeft de verpakkingsindustrie een internationaal opererende brancheorganisatie die aanbe­velingen doet over verhoging van de milieuvriendelijkheid van verpakkings­materiaal.

Logisch ook, vanuit de gedachte dat je verpakking toch allemaal weggooit. (En je ziet dagelijks om je heen dat veel mensen daar niet eens een vuilnisbak of een riool voor nodig hebben.) Veel minder hoor je voorstellen om verpakking maar gewoon weg te laten als het niet per se nodig is. Wat op mijn kiwi heel goed zou kunnen.

Maar ja, wat doen we dan met de verpakkingsindustrie? Daarin werken allemaal vak­lui die erg hun best doen op mijn kwaliteitsetiketjes. Willen we die dan het brood uit de mond stoten? En de toeleveringsbedrijven? Schei uit.

Nee, om het milieu te sparen stel ik voor dat we die etiketjes meteen bij het verlaten van de drukkerij verantwoord vernietigen. Dat scheelt in mijn compost.

[mei 2000]