BRUGGETJE

Steeds weer ben ik onder de indruk van de vasthoudendheid waarmee Gerard Zandbergen zijn tanden zet in zaken die in zijn ogen groot onrecht doen aan de inwoners van Houten. Nu weer de manier waarop de gemeente de omwonenden confronteerde met de voorgenomen aanpak van de brug tussen Maïs-oord en Lijnzaad-oord. Hij doet dat met veel plezier, zag ik op de foto in Het Trefpunt (op 3 september jl.), waar hij glunderend poseert tegen een van de leuningen van de brug. Hij heeft er duidelijk schik in.

Natuurlijk pleit de ITH voor het behoud van de brug, maar toen ik het artikel bij de foto had gelezen, vond ik bij de argumentatie één aspect wel érg zwaar aangezet: Als het bruggetje niet gehandhaafd blijft dan ontstaat er een doodlopende straat! Twee doodlopende straatjes zelfs, lijkt me!

Ik had er nooit zo bij stilgestaan, hoe je leven kan veranderen als je opeens wakker wordt in een doodlopende straat, maar dat is niet mis, hoor. Ik citeer Gerard: “Geen voorbijgangers, nauwelijks sociale contacten en erger: bij een calamiteit is er geen vluchtweg meer.” Je moet er toch niet aan denken, je doet geen oog meer dicht: geen vluchtweg!

Nu heb ik jaren in Den Oord gewoond, en ik heb de vier patiobungalows die er aan het Lijnzaad-oord staan, nog gebouwd zien worden. Een beetje afgunstig zelfs, zo van: daar had ik ook wel willen wonen, maar u begrijpt dat we achteraf gezien goed zijn weg gekomen. Wij wonen tenminste niet in een doodlopende straat.

Een hinderlijk gevolg van de actie van Gerard is wel dat mij tegenwoordig overal de bordjes “doodlopende straat” opvallen, en dat zijn er veel, hoor, waar ik ook ben. En dan moet ik iedere keer ook nog aan Gerard denken…

Maar even serieus. Ik hoop, net als Gerard, dat de verantwoordelijke wethouder open staat voor deze argumenten. Maar ook dat de wethouder ze bij zijn volle verstand zal meewegen.