HARDNEKKIG

Ik vond een reden om eens terug te bladeren in de archieven wat ik in de loop der jaren belangrijk vond om op deze plek te melden: de gedachte dat er tegenwoordig zo veel langs komt in de media waarvan ik meende dat we dat nou wel gehad hadden.

Naïef natuurlijk, want elke generatie opnieuw wil zijn eigen wiel uitvinden en de wereld via ons prachtige internet daarin laten delen. Toch vielen me een paar dingen op die in de loop van tientallen jaren de kop bleven opsteken rond onderwerpen als uitkeringsfraude, onveiligheid en criminaliteit, vooral dat de media en de borreltafel altijd zo goed menen te weten wie daar de oorzaak van zijn.

Even hapsnap wat voorbeelden. Begin 1993 moesten de moslims het ontgelden tijdens een praatprogramma over straffen. Niet lang daarna waren buitenlanders meer algemeen een populair onderwerp waarover ik toen ook mijn ei kwijt wou, een jaar later zeilden de negers langs na een wetenschappelijk onderzoek over hun IQ.  Tegen het eind van de vorige eeuw waren zogenaamde economische vluchtelingen het thema bij de koffieautomaat, tegen verkiezingstijd in 2002 was de wens voor gespreide huisvesting van allochtonen op ieders lip, tegen de zwarte wijken, zeg maar. Bij ons in de gemeenteraad lieten we ons een paar jaar later meeslepen in de discussie over preventief fouilleren.

De lijn die ik in deze greep uit de voorbeelden zag, was dat het in dit verband steeds ging over dat supergemakkelijke kenmerk van de mensen die het onderwerp waren: altijd gekleurd, nooit blank. En, verdomd, ik snapte het ook nog, want ik betrapte mezelf er wel eens op dat ik controleerde of ik de auto bij het stoplicht op slot had als ik een gekleurde scooterrijder naast me zag. Zo diep kan het zitten dus.

Ik concludeer met een zeker gemak dat we er door de tijd heen altijd in slagen de oorzaak van onze angsten en ongenoegens te vinden buiten onze vertrouwde blanke groep. Italiaanse gastarbeiders, Griekse, Spaanse gastarbeiders, Surinamers, Antillianen, Turkse gastarbeiders, Marokkaanse gastarbeiders, vast nog wel meer groepen waar ik nu even niet op kom en, als we erom verlegen zitten, ook maar de nakomelingen van al die groepen tot in het zoveelste geslacht…

In de loop der jaren dat ik vond de lezer met mijn overwegingen te moeten vervelen, heb ik vaak Joop den Uyl aangehaald: dat er een wereld te winnen is. Ik vind dat we dat nog heel lang moeten blijven herhalen, maar ik zet er na al die jaren nu een punt achter.

Ik heb aan het schrijven veel genoegen beleefd, u aan het lezen ook, naar ik hoop.