WBS

Bij de aankondiging van Paul Rosenmöller’s vertrek als leider van GroenLinks, hoor­de ik weer eens dat Femke Halsema tot 1997 lid van de PvdA was. Nu was me dat dus wel bekend, maar dat ze gewerkt had voor de Wiardi Beckman-stichting, daar keek ik toch van op. Dat las ik pas de dag erna in de krant. Het zou me niet eens zo zijn opgevallen, misschien, als Ayaan Hirsi Ali niet onlangs eveneens vanuit de WBS de PvdA de rug had toegekeerd. Is er soms iets mis met of in de WBS, vroeg ik me af.

Ik heb voorheen een abonnement gehad op het maandblad Socialisme & Demo­cratie, dat de stichting uitgeeft. Interessant elke maand weer, maar ik heb het abon­nement gestaakt toen ik mezelf erop betrapte dat ik de afleveringen voornamelijk netjes in de boekenkast zette als ik de inhoudsopgave gelezen had. Interessant voor als ik eens tijd zou hebben.

Het kwam er vaak niet van, evenmin als het lezen van de jaarboeken die de WBS uitgeeft en die ik, afgaand op de titel, soms toch bestelde. Bied maar eens weer­stand aan titels als Van Troelstra tot Den Uyl of Hedendaags Kapitalisme of Zeven jaar Paars.

Maar goed, zelfs al zouden de dames deze club wat al te wetenschappelijk hebben gevonden, de club is toch bepaald niet de representant van de PvdA.

De motieven van Femke Halsema voor haar vertrek bij de PvdA, las ik in de krant: te weinig milieu, te hard voor asielzoekers, te veel materiële thema’s, te zelfvoldaan. Die van Ayaan Hirsi Ali, voor zover in de media verschenen, kon ik niet helemaal volgen, vooral niet in samenhang met haar bekering tot de VVD. Herkenbaar vond ik wel de toespelingen op de barrières die ze binnen de PvdA ervoer. Dat is precies waarover we ook in Houten flink gediscussieerd hebben en wat leidde tot de rap­por­ten waar Ruud Koole eerst zo foutelijk van ondersteboven was: de geslotenheid van de partij.

Ik herinner me nog Felix Rottenberg, die eeuwen geleden met vuur betoogde dat de partij dynamischer moest, met korte en vooral weinig lijnen, zodat er slagvaardig bestuurd kon worden. De PvdA-leden in het land hebben van die veranderingen vooral gemerkt dat ze het contact met Den Haag kwijt raakten.

Je kunt je voorstellen dat het ook vanuit de WBS, door haar aard al op afstand van de dagelijkse politiek, moeilijk was dat contact te krijgen en te houden. Aan de ande­re kant, besefte men in het geïsoleerde Den Haag dat er talent bij de WBS zou kunnen rondlopen?

[november 2002]