SPEL

Na de breuk in het Catshuis afgelopen zaterdag moet ik herhaaldelijk denken aan de rol van Geert Wilders in de Kamer sinds hij uit de VVD trad. Anders dan bij de LPF destijds, heeft Wilders met zijn strakke leiding de meeste kikkers in de krui­wagen kunnen houden.

Voor veel kiezers is Wilders een sterk merk. Dat weet hij natuurlijk en hij frist dat steeds weer op met een nieuw vernisje: het afschaffen van de euro toen de mensen het wel een beetje gehad hadden met dat eeuwige gehak op de islam, de gulden weer uit de etalage voor het “Polenmeldpunt” toen de eurocrisis afvlakte, en nu zet Wilders zijn partij neer als de concurrent voor 50+. Als over een tijdje Maurice de Hond komt vertellen dat 50+ er geen stem op achteruit gaat, vindt Wilders wel weer wat anders om zich mee in de kijker te spelen. En weer denken sommigen dan, hoe flikt ie het hem toch? *)

Nu heeft de PVV nooit nagelaten te vertellen dat ze de grootste partij gaat worden, dus de ambitie om te winnen zat er wel achter, maar toch hield ik het gevoel dat de Leider zijn hand niet zou overspelen en de complete kabinetsperiode lang zijn aan­hang zou blijven boeien in de comfortabele positie van gedoogpartner.

Zo sterk was dat gevoel dat ik met een vriend gewed heb (om een paar flessen wijn, geen zorgen hoor, zo’n gokker ben ik niet) dat het huidige kabinet de rit zou uitzit­ten. Die flessen wijn ben ik kwijt, dus als mij weer eens wordt gevraagd hoe ik denk dat het afloopt, zal ik wat minder stellig zijn.

Wel mijmer ik intussen over Wilders’ positie als pluchezitter. Zolang de PVV niet de weg gaat van eendagsvlieg TON, zal de Leider nog jaren, desnoods tot de laatste PVV-zetel, de leider zijn en de Kamer blijven trakteren op zijn getreiter zo lang als hij daar zijn sardonisch genoegen aan beleeft. Ik denk wel eens dat hij en Bosma huilend van het lachen in de fractiekamer zijn speeches en de nieuwe strategieën bedenken. Maar dan zie ik weer de humorloze gezichten van de heren op tv en betwijfel ik dat hevig…

Het motto van de Olympische Spelen was toch ooit: het meedoen is belangrijker dan het winnen? Ik sluit niet uit dat de Olympische gedachte ook door Wilders wordt aangehangen. Meedoen, en koste wat het kost. Al is het een kabinetscrisis. Geduld is een schone zaak.

[april 2012]

*) Voor de liefhebbers van schrijver Marten Toonder: zoiets als de Bovenbazen die menen dat Olivier B. Bommel een geslepen schelm is die een ragfijn spel speelt, omdat ze hem niet kunnen volgen…