Het was wat onwennig na een turbulent interpellatiedebat, maar in diezelfde week was er nóg een raadsvergadering over belangrijke onderwerpen waar we als raad besluiten over moesten nemen. Het betrof onder meer de jaarrekening en de perspectiefnota.
Niet alleen de PvdA fractie, maar raads breed was er grote teleurstelling over de jaarrekening. Een jaarrekening is bedoeld om verantwoording af te leggen of maatschappelijke effecten bereikt zijn, bijvoorbeeld ‘neemt de armoede af door de maatregelen van de gemeente’ . Helaas lukt het jaar in jaar uit maar niet om die maatschappelijke effecten fatsoenlijk in kaart te brengen. Op deze wijze is een jaarrekening onbruikbaar voor een effectieve controle door de raad. In beleidsmatige zin is de jaarrekening dan betekenisloos.
Jaar in jaar uit houden we aan het eind van het jaar geld over, en niet zo’n klein beetje ook, dit jaar meer dan 3 miljoen. Het klinkt gek, maar daar zijn we niet persé blij mee, want dat geld had besteed moeten worden waarvoor het bedoeld is: voorzieningen voor onze inwoners. Nu verdwijnt het weer in de reservepotten. Ook nu weer geeft het college aan dat komend jaar beter te doen. Maar eerlijk gezegd hebben we daar nog weinig vertrouwen in, het lijkt een hardnekkig verschijnsel, verbetering lijkt hopeloos.
Ook werden er net als voorgaande jaren moedeloos van de geringe prestaties als het gaat om het bouwen van woningen. Net als voorgaande jaren was het aantal gerealiseerde betaalbare woningen bedroevend laag en is er zelfs geen enkele woning in de sociale of midden huur gerealiseerd. Als inwoner van Houten, op zoek naar een betaalbare woning, word je hier toch moedeloos van?
Deze drie trefwoorden, betekenisloos, hopeloos en moedeloos, zouden niet bij een jaarrekening moeten horen.
Dit jaar kwam het college met een ‘beleidsarme perspectiefnota’. In een perspectiefnota zet een college uiteen wat zij in het komend jaar, in dit geval 2025, wil gaan doen. Beleidsarm betekent dan dat er geen nieuwe maatregelen of beleid te verwachten is, anders dan wat in vorige jaren al in gang gezet is. Dat begrijpen we eerlijk gezegd wel in het licht van de komende bezuinigingen.
Maar tegelijk staan er ronkende teksten die zo uit het collegeprogramma overgeschreven lijken. Maar we zijn wel twee jaar verder en er is bar weinig concreet gemaakt. En als je dan bedenkt dat een college het derde jaar van haar periode meestal als oogstjaar ziet, dan is het wel treurig. Kortom, we snappen dat het college de keuze maakt om niet te veel geld uit te geven. Maar het tegelijk feitenvrij claimen van prestaties en haar eigen voortvarendheid, dát wringt wel.
Ons pleidooi was dat in tijden van dreigende bezuinigingen het college terug moet naar haar eigen tekentafel, realistisch kijkt welke ambities nog waargemaakt kunnen worden en daar transparant over is naar de inwoners van Houten. Het college heeft aangegeven dat voornemen te hebben, wij zullen hen daar aan blijven herinneren.
