ONGELOOF 2

Hein,

Sinds je begonnen ben columns te schrijven voor Rood Houten, lees ik die met genoegen. Reageren met “… en zo is het maar net” of “… dat had ik zelf niet beter kunnen zeggen” heb ik niet gedaan, maar me wel vaak voorgenomen. Eén keer slechts heb ik de neiging gehad je te corrigeren, je weet wel, die column over de vergelijking tussen die huisarts in Friesland en Kluivert. Niet van gekomen, zo gaat dat. En nu dus voor de tweede keer, je column “Ongeloof” in de laatste Rood Hou­ten.

In al je genuanceerdheid leg je een relatie tussen religie en geweld en dat vind ik jammer. Al die miljoenen goedwillende mensen, waarvan duizenden ook in Neder­land, je scheert ze hoe dan ook over één kam. Ik ken de Islam niet zo goed, het Christendom wel, maar ik veronderstel dat daartussen niet zo heel veel verschil zit, althans voor de doorsnee gelovige. Hoe genuanceerd je betoog ook lijkt, het zet een karikatuur van het geloof en de gelovige neer. Jammer.

De primaire reden dat ik deze reactie schrijf, is vooral dat je ten onrechte een relatie legt tussen geloof, fundamentalisme, fanatisme en geweld. Je schrijft de column niet voor niets na de moord op van Gogh. Wellicht heb je je ook wat laten meeslepen in de golf van publiciteit die daarmee gepaard is gegaan.

Geweld is niet het prerogatief van de gelovige of het geloof, zelfs niet van de Islam. Sterker nog, de meest gewelddadige eeuw is de eeuw die net achter ons ligt: twee wereldoorlogen, Stalins regime, Rwanda, Cambodja. Allemaal geweld zonder religi­euze achtergrond.

Een beetje wrang, maar als het moslimfundamentalisme dat wil evenaren, of zelfs maar één daarvan, bijvoorbeeld Cambodja, dan kunnen ze voorlopig nog vooruit. Fortuyn riep dat alleen moslims zich omgorden met springstoffen en zich dan opblazen (“..dat is toch zeker zo?”), maar vergat dat Van Heutz bij ons een natio­nale held is geworden met een vergelijkbare actie.

Dit soort geweld, Hein, komt volgens mij voort uit het gevoel achtergesteld te zijn, niet mee te tellen, niet serieus genomen te worden. En dan zoek je een etiket waarin je je eigenwaarde kan uitdrukken ten opzichte van die ‘ander’. Dat kan etnisch zijn (Duits, Joods, Hutu), politiek (Stalin, Rode Khmer, RAF, Brigate Rosso), of … religieus.

Ik vind het al langer wat jammer, dat mensen, die genuanceerd over dingen naden­ken, plotseling zich beperken tot een ‘narrow mind’ als het over het geloof gaat. Ik beschouw mijn gelovige medemens als een in de regel normaal intelligent wezen met dezelfde mogelijkheden en beperkingen als ik of jij. Te denken dat je beter bent is een arrogantie die mij en ook jou niet past. En ze zijn zeker niet meer geweldda­dig dan ik of jij.

Arnold

Arnold,

Ik ben blij dat je laat weten dat mijn beweringen je pijn gedaan hebben. Dan weet ik dat ik mijn mening (nog vaker: mijn twijfels) niet goed naar voren gebracht heb. Mijn onbegrip en ongeloof gelden fanatici en extremisten van allerlei geloof en signatuur, precies de soort uitwassen van geweld die jij als voorbeeld geeft.

Ik schrijf dit soort dingen niet om mezelf tot een beter mens uit te roepen. Je weet dat dat verre van mij is. Als dat desondanks uit mijn column blijkt, heb ik de plank deze keer flink misgeslagen.

Hein