Dichtbij (2)

In mijn vorige blog schreef ik over vluchten en hoe dichtbij dat gebeurt. Niet wetende dat ik in mijn volgende blog zou schrijven over mijn ervaringen met de crisisnoodopvang van 171 vluchtelingen in sporthal de Weteringhoek in ons Houten. Zij waren bijna 2 weken in Houten.

Na de vraag van het COA en het aanbod van ons als gemeente, is de gemeente aan de slag gegaan met de daadwerkelijke inrichting van crisisnoodopvang van mensen die op de vlucht zijn. Net als vele andere inwoners en ook ambtenaren van de gemeente heb ik me dienstbaar opgesteld tijdens hun verblijf. De mensen die op de vlucht zijn, komen uit landen als o.a. Syrië, Iran, Irak en Eritrea. Met deze opsomming heb ik nog niet alle aanwezige nationaliteiten en de daarbij behorende talen gehad. Ook verschillende geloven en ook niet gelovigen maken onderdeel uit van de groep vluchtelingen. Een deel van de groep spreekt Engels en maakte het mogelijk om in deze voor ons vertrouwde taal met elkaar te communiceren. Waar nodig waren er tolken om te helpen met de taal.

Dichtbij in gesprek met o.a. vaders en moeder met hun kinderen over hun reis naar hier en de onzekerheid van de aankomende periode, hoe lang blijven we hier? Niets hebben en opnieuw beginnen, onzekerheid. Dankbaar voor de spullen die verzameld en beschikbaar zijn en worden verdeeld. Al snel ontstaat de behoefte aan een gesloten koffer of reistas. Niet zo vreemd eigenlijk, deze mensen zijn op reis naar een nieuwe toekomst, een toekomst die nog niet gemaakt is. Van een enkeling kun je ook al begrijpen dat die toekomst niet in Nederland zal zijn.

Een vrouw alleen vertelt over haar 3 kinderen en haar zieke man die zijn achtergebleven in een buurland van een oorlogsgebied, ze laat me beelden zien op haar telefoon. Ze heeft steun gevonden bij een groep vrouwen. Ze helpt zelf mee met praktische klussen in de sporthal. Het is geen luxe verblijf maar een rustpunt voordat de onzekere reis weer verder gaat.

De verbondenheid, ondanks de grote verschillen in de groep van 171, maakt indruk. Gezinnen, vrouwen en mannen alleen, iedereen heeft een eigen verhaal. Daar past wat mij betreft een dialoog en respect bij, geen oordeel. Zou ik een andere keuze maken in een situatie als die van hen? De vermoeidheid staat op de gezichten geschreven. Houtense huisartsen, EHBO-ers, van Houten & co, de vrijwilligers, ondernemers en al die anderen die ik ook heb gezien zijn onmisbaar in de ondersteuning geweest. Een geweldige ervaring die me sterkt en laat zien dat we samen tot heel veel in staat zijn.

Het vertrouwen van de vluchtelingen is broos, er is angst en voorzichtigheid. Ze zijn blij met het eten, het was wel even wennen, ze zijn het anders gewend, net als wij. Ontbijt, lunch en warm eten wordt verzorgd door lokale Houtense ondernemers, de maaltijden worden gewaardeerd. De dagen in Houten gaan voorbij en het vertrouwen groeit en de onzekerheid blijft. Hoe goed we ook als Houtense samenleving ons best doen, met 171 mensen in een sporthal bij elkaar slapen en niet weten waar je nieuwe toekomst begint, blijft crisisopvang, het laat me niet los. Door de situatie zo dichtbij te zien en verhalen uit eerste hand te horen is mijn beeld scherper. We moeten en kunnen de wereld een beetje beter maken, laten we beginnen bij onszelf. Ik begin dichtbij, bij mij. En jij?

Hoe lang kunnen de vluchtelingen blijven? Ik denk dat er een grens zit aan wat we kunnen doen en wat gezond is, ook in crisis. Voor sommige mensen in deze groep is Houten de derde tussenstop en verblijven al meer dan 3 weken in groepsverband in een sporthal als geïmproviseerde slaap- en leefomgeving. Ook voor de gemeente Houten tijd om na te denken en te besluiten over andere vormen van opvang, minder geïmproviseerd en meer van deze tijd met oog en oor ook voor bestaande problemen, zoals schaarste op de sociale woningmarkt. Tijd voor dialoog en respect en een wijze besluiten.

Jocko