BEWUST

Ik heb op deze plek al eens opgebiecht dat ik als jongentje droomde ooit het rijbe­wijs te halen en dan natuurlijk een eigen auto te hebben. Een grote, luxe auto, liefst zo’n Rover als de dokter had, maar een Mercedes was ook al goed.

Later, veel later, toen ik allang blij was met een gebruikt Renaultje, circuleerde in onze vriendenkring een uitdrukking voor mensen die zich diep in de schulden had­den gestoken voor grote huizen en vette auto’s: als kind geen driewielertje gehad. Toch kocht ik na ons derde instapmodelletje een gezinsauto waarvan ik me vroeger niet kon voorstellen dat ik ooit zo’n duur model zou kopen. Maar ja, je groeit een beetje mee met je loopbaanontwikkeling. Niettemin ben ik in de middenklasse blijven hangen, qua auto. In een bepaald stadium heb je niet meer groter nodig, vonden we, en bovendien groeiden mid­den­klasse auto’s eigenlijk ook wel mee. Daar komt nog bij dat de wereldbevolking sinds mijn schooltijd pakweg verdrievoudigd is en er meer dan voorheen wordt nage­dacht over hoe we dat op deze aardbol in de hand gaan houden. Een beetje mati­gen kan dan alvast geen kwaad. Het denken ontwikkelt zich ook…

Dat is niet bij iedereen zo, zag ik laatst. Mijn aandacht werd getrokken door een oude aflevering van het weekblad Elsevier (oktober 2008). Nee, ik zeg niet waar. Op het omslag prijkte in vette letters BEWUST FOUT, dus ik even lezen. Bleek het te gaan over mensen die zich ergeren aan de betutteling in ons land. Je mag nergens meer roken, je betaalt je scheel aan belasting, hard werken wordt bestraft, dat soort klachten. Ik vroeg me af of de geïnterviewden eigenlijk wel in ons land woonden, want ik heb nergens last van, sinds ik niet meer rook.

Natuurlijk had ik wel een vage notie van het verschijnsel nieuw geld, maar ik was toch weer verbluft dat er mensen zijn die ophakken over het bezit van verscheidene Hummers. Ach gut, de driewielertjes weer

En toen herinnerde ik me oude kennissen die altijd hevig droomden van de Ameri­kaanse droom. Vanuit Nederland, dat wel, maar een vette pick-up truck onder de kont, iedere vakantie naar Amerika, cowboylaarzen erbij, dat werk. En emigratie­plan­nen om de betutteling hier te ontlopen. Ik weet niet of ze al weg zijn, maar dan treffen ze het niet: zelfs in Amerika waait nu een andere wind, alleen zal die in hun ogen wel geen betutteling heten.

[februari 2009]