LEKKER
Terwijl ik met stijgende verbijstering de Deventer demonstranten tegen pedofielen aanhoorde op tv, schoot mij een column van schrijver en journalist Kees Beekmans te binnen. *)
De column waar ik aan moest denken, gaat over een familie in Marokko waarmee hij bevriend was geraakt en in het bijzonder over een van de zoons die, als zo velen in Marokko laag opgeleid en werkloos, nergens aan de bak kwam en nog steeds thuis woonde. Uit frustratie daarover had deze zich op de Koran gestort om met zijn kennis van de islam toch ergens goed in te kunnen zijn. Zijn huisgenoten, vooral de vrouwelijke, las hij fanatiek de les over hun losse zeden en verder over alles wat hem onwenselijk voorkwam. Het was ondraaglijk voor de huisgenoten, maar hun tegenspraak botste altijd op de wetten van de islam, zoals door broerlief kwistig uit de Koran geciteerd en dus was hij hen altijd de baas.
De discussie voor tv kwam er telkens op neer dat de demonstranten vonden dat pedofilie verboden moest worden en zelfs pedofiele gedachten uitgebannen en dat pedofielen in elk geval niet in hun stad mochten wonen. (Op de achtergrond draaiden journaalbeelden met spandoeken waarop je kon lezen dat een pedofiel geen mens is.) Alle kritische vragen van Pauw en Witteman en hun tafelgenoten liepen stuk op die mening. Bijvoorbeeld: ook pedofielen moeten toch ergens wonen? Een eiland, riep een vrouw vooraan. Doodstraf, riep iemand ergens buiten beeld. De stemming zat er goed in… Of iemand zelf wel eens met pedofilie te maken had gehad? Sommigen kenden wel zo iemand, het eiland zei alleen: “Mijn oudste durft niet meer buiten te spelen.”
De schrijver Özcan Akyol, die ook in Deventer woont, beschreef hoe door een tweet over de aanwezigheid van een pedofiel bij een kennis in de stad een actie op gang kwam die leidde tot een opstootje voor de deur bij die kennis. Een ware heksenjacht, noemde Akyol het en toen zat die vrouw van dat eiland zo zelfingenomen te knikken, dat ik aan Beekmans’ column moest denken. Moeder had het lekker voor elkaar: demonstratie georganiseerd en op de eerste rij in een praatprogramma op tv! Ze wás iemand. Met thuis een bang gemaakt dochtertje dat niet meer de straat op durft…
Wij hebben onze kinderen altijd voorgehouden dat ze nooit, nee: écht nooit met vreemden mee mochten gaan, ook niet als die zeiden dat ze namens papa en mama kwamen. Ze zijn zonder angst groot gekomen en voeden nu hún kinderen weer op zonder angst voor enge mannen. Toegegeven: ze wonen niet in Deventer.
[september 2013]
*) Na zijn baan als docent op “zwarte” scholen voor voortgezet onderwijs, verhuisde Beekmans in 2005 naar Marokko om meer aan de weet te komen over de oorsprong van veel van zijn leerlingen. Hij publiceerde daarover als correspondent voor o.a. De Volkskrant. Zijn columns zijn in 2007 bijeen gebracht in de bundel ‘Marokko voor beginners’.
