KANNIET

Misschien gaat het op uw verjaar­dags­feestjes anders, maar ik tref heel vaak een groot borrel­tafel­gehalte in de gesprekken die er gevoerd worden. Mijn mede­bezoe­kers en ik hadden het laatst al gehad over het gemak waar­mee je door heel Europa kunt reizen en dat “Brus­selse” regels dat mogelijk hebben gemaakt, en hoe fijn dat is, alleen jammer dat andere Euro­peanen dan ook vrij kunnen reizen… Vervol­gens kwamen de motor­clubs ter tafel, toen al dagen in het nieuws. In som­mige delen van het land brachten motor­clubs veel onrust, zó veel dat enkele burge­mees­ters erop hadden aange­drongen het moge­lijk te maken een verbod op derge­lijke clubs in te stellen. Als voor­beeld hadden ze buur­land Duits­land aange­haald: even over de grens kon dat gewoon, een club verbie­den.

Zonder me af te vragen of een verbod wel nodig was, riep ik dat dit nu zo’n regel was die je best Euro­pees zou kunnen afspreken. Dan weet ieder­een waar ie aan toe is, geen gezeur meer over dat in een dorp verderop wel mag wat hier verboden is. Ik was nog niet eens uitge­sproken toen iemand aan tafel al riep dat het niet kon. Omdat ik er dus zelf nog geen seconde over had nagedacht, vroeg ik wat dan wel het bezwaar was. Het kan niet, was het ant­woord. Ja, dat hoor ik, maar waaróm dan niet? Nou, gewoon, het kan niet! Dat schoot dus niet op, maar meer was er niet uit te krijgen. En niks oorzaak drank, hoor.

Misschien is het een sluime­rend jeugd­trauma dat ik het moei­lijk kan verkrop­pen als iemand zegt: het kan niet. Als ik dat vroeger zei, kreeg ik te horen: Kanniet is dood, vaak gevolgd door: Wilniet leeft nog… Misschien had ik dat op die verjaar­dag ook moeten zeggen, maar je wil het feestje leuk houden, niet? Kort en goed, praten over hoe we met Europa verder zouden kunnen, stuit dus vaak op platte onwil. En helaas niet alleen aan de borrel­tafel.

Overigens kwam ik laatst opeens op de gedachte dat je aan Wilders met zijn gedram over terug naar de gulden en de grenzen dicht, kunt merken dat ie in zijn hart nog altijd neo­liberaal is. Ga maar na: decennia lang heeft Neder­land mee gedeeld in de voor­spoed van de unie en nu het wat minder gaat, wil meneer eruit. Profi­teren zolang het geld binnen stroomt, maar niet thuis geven bij proble­men. Wij zijn binnen, na ons de zond­vloed!

Hein

[mei 2014]