Leven in tijden van Corona

Lege straten, verlaten pleinen, dichte restaurants. Houten biedt net als zoveel andere steden en dorpen in Nederland na vier weken ‘intelligente lockdown’ een onwerkelijke aanblik. Ook in Houten hadden al vroeg te maken met coronabesmettingen. Helaas is bij enkele inwoners van Houten de ziekte fataal geworden. En het einde van de crisis is voorlopig nog niet in zicht.
Het virus raakt mensen keihard in heel Nederland. Denk aan alle mensen die ziek zijn of van wie geliefden ziek zijn. Maar ook als je niet ziek bent, wil je nu het lente is en de meivakantie op komst is, naar buiten en elkaar opzoeken. Zeker voor ouderen in verpleeghuizen die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mogen ontvangen zijn het pijnlijke maatregelen dat het allemaal niet door gaat.
Deze crisis gaat ook over hoe we met elkaar omgaan. Mensen willen elkaar nu helpen en er ontstaan allerlei nieuwe initiatieven, ook in Houten. We realiseren ons hoe kostbaar ons leven, onze gezondheid is. In de praktijk betekent het dat (bijna) iedereen zijn steentje wil bijdragen om dit virus het hoofd te bieden. Daaruit blijkt dat de meeste mensen binnen de grenzen van wat kan, er het beste van willen maken en met goede intenties aan de slag is. We zouden het ook niet over ‘sociaal afstand houden’ moeten hebben, maar over ‘fysiek afstand houden’. Sociaal hebben we elkaar harder nodig dan ooit.
We moeten alleen nu niet te fysiek te dicht bij elkaar komen. Zelden zijn diep ingesleten gewoontes zoals handen schudden binnen een paar dagen overboord gekieperd. Het is ongekend wat ons overkomt. Het bestrijden van het virus wakkert urgentiebesef aan en ook verantwoordelijkheidsbesef. Je leeft niet louter voor jezelf. Je bent onderdeel van een groter geheel. ‘Na deze crisis kunnen we niet gewoon verdergaan zoals we altijd deden’, zegt Kim Putters directeur van het Sociaal- en Cultureel Planbureau. De corona-crisis raakt onze samenleving in de kern.
Wat de economische gevolgen zullen zijn is nog niet duidelijk. Dat er een recessie aankomt staat vast en het is nog niet te zeggen hoe lang de economie krimpt. Door die onzekerheid gaan projecten niet door, verliezen mensen hun baan en worden mensen niet aangenomen. Voor mensen die geen zekerheid hebben over hun inkomen, kan die situatie geen maanden duren.
Wat we wel moeten zien vast te houden uit deze crisis, is de herwaardering van wat we nu de vitale beroepen noemen. Beroepen die de afgelopen jaren steeds onder druk stonden en waarvoor men de straat opging om voor hun belangen op te komen: verzorgers, verpleegkundigen, leraren, ambulance- en politiemensen, schoonmakers, beveiligers, bezorgers. De PvdA zal zich blijven inzetten dat deze waardering niet vergeten wordt als we met z’n allen in een recessie belanden.
Deze tijd vraagt als geen ander om saamhorigheid en solidariteit. Laten we helpen waar we kunnen. Omzien naar elkaar. En waar we nu nog midden in de crisis zijn, weten we ook dat wij in zware tijden veerkrachtig zijn en er weer een nieuwe tijd komt.