29
Dertig jaar geleden waren we nog niet klaar met verhuisdozen uitpakken. We waren die zomer in Houten komen wonen en “politiek” stond nog niet bovenaan onze lijst. Wel was er al jaren het gevoel dat je niet aan de kant moet blijven staan tot er weer eens verkiezingen zijn. Lid worden van een politieke partij dus.
Ik heb al wel eens uitgelegd hoe ik bij de PvdA terecht kwam. Kort samengevat: de partij moest sociaaldemocratisch zijn en groot. Qua Kamerzetels. Nou, groot was de PvdA. In 1977. En bij aanmelding bleek dat er zelfs een partijafdeling in het kleine Houten was! Klein, ja. Nog geen 8000 inwoners, toen.
Ik geloof dat de nieuwjaarsreceptie van 1978 de eerste gelegenheid was om met de afdeling kennis te maken. Het was in elk geval geen al te raar volk dat er rondliep. Dat maakte de toetreding gemakkelijk. Hoewel?
Het ging nog formeel toe bij de eerste afdelingsvergadering die ik bijwoonde. Ik was nota bene een van de eerste agendapunten. De vergadering moest nog goedkeuren dat ik lid wou worden. (Toen Youp van ’t Hek eens riep dat hij geen lid zou willen zijn van een partij waar hij door de ballotage kwam, twijfelde ik nog met terugwerkende kracht.)
En er werd vergaderd! De opkamer van De Engel blauw van de rook en alle onderwerpen moesten en zouden behandeld worden. En genotuleerd. Als je niet van discussiëren hield, had je een zware avond. Maar altijd was er het vooruitzicht van de nababbel aan de bar. Was je toch niet tevreden over de discussie tijdens de vergadering, voelde je je niet gehoord, dan ging je daar gewoon weer door. Zo was er het prettige evenwicht: politiek en toch leuk.
De vergadercultuur raakte gelukkig wat op de achtergrond. De nababbel bleef. Zo werden en bleven we de leukste afdeling van de PvdA. Vind ik. En begin nou niet over Oscar Wilde, die over een feestje zei: als ik er zelf niet bij geweest was, had ik me te pletter verveeld.
Nog een half jaar en dan mag ik zeggen dat ik dertig jaar lid mocht zijn van deze club.
Hein Schrieken
[kopij jubileumboek 1977]
