FOTO

In de volle zon, ter weerszijden van de rode loper, palmen op de achtergrond, staan twee soldaten van de Egyptische presidentiële garde. Keurig in de houding, vaandel strak langs het lichaam. Zó uit de operette gestapt.

Nét voorbij de rode loper (waarom niet recht ervoor?) is zojuist een grote, zwarte MPV gestopt. Tussen stevige, oplettende mannen, die geen van allen boven het dak van de wagen uitsteken (zijn zij zo klein of is die auto zo hoog?), stapt een man uit.

Flodderkostuum, het kruis halverwege de knieën.

Hij staat er, met één elleboog nog steunend tegen de auto, wat voorover met gebo­gen knieën alsof hij van de achterbank af heeft moeten springen. Wat bangelijk en op z’n hoede, lijkt het, kijkt hij naar rechts of de kust veilig is, voordat hij naar de rode loper zal stappen. In niets lijkt hij op de zelfverzekerde president van de Vere­nigde Staten die over het immense dek van een aircraft carrier naar het spreekge­stoel­te liep, om voor het oog van de wereld de actie Iraqi Freedom officieel afgelopen te verklaren. Toch is het volgens het onderschrift bij de foto wel degelijk de heer G.W. Bush jr. zelf die zich hier in de badplaats Sharm el-Sheik net uit de auto heeft gewerkt.

Aan mij drongen zich beelden op van een staatshoofd dat ruim zestig jaar geleden met enkele militaire acties wat aangrenzende landen bezette. Deze heer Hitler zei daarmee de beste bedoelingen te hebben. Wij weten hoe dat verder gelopen is, maar dit terzijde. Hitler’s propagandamachine had de man tot idool weten te maken. Wie ooit de film Triumph des Willens heeft gezien, kent de huivering­wekken­de beelden van Hitler met extatisch juichende massa’s aan zijn voeten. Beelden van de dictator in zwakke momenten zijn er niet in te ontdekken.

Het Propagandaministerium zou de publicatie ook met alle middelen verhinderd heb­ben. Een foto zoals die van de heer Bush, hiervoor omschreven, zou het niet gehaald hebben en de maker van zo’n foto evenmin, vrees ik.

Nu moeten we nog maar zien of in dit geval de fotograaf het zal halen. De vrijheid van het woord mag in de Verenigde Staten een groot goed zijn, een regime als dat van de neorepublikeinen gaat ook daar vast wel creatief mee om, net als met de waarheid. Toch eens opletten of we de naam van fotograaf Stephen Jaffe, die Bush zo genadeloos trof (hihi), nog vaker onder een foto zullen zien.

[juni 2003]