LINKS

Vandaag trof ik in het UN op de pagina “Midden-Nederland” een rubriek “Gemeen­teraad”, met daarin de kop Stemadvies Jan Vernooij. De markante kop van Jan erbij.

Het stukje wekt de indruk een citaat te zijn, maar hoewel ik Jan niet echt ken, kan ik me niet voorstellen dat de verslaggever Jan’s woorden correct heeft weergegeven. Als het inderdaad de bedoeling was een advies te geven, dan had het wel wat duide­lijker gemogen. Het meest positieve is nog de mededeling “Toch blijf ik niet thuis met de verkiezingen, dat heb ik nog nooit gedaan.” Dat is tenminste taal naar mijn hart. Waar ik als verslaggever geen genoegen mee genomen zou hebben, is de vage aan­duiding van een gebrek aan “linksigheid” bij de PvdA, onder andere. Wat bedoelt Jan daarmee?

“Links” is ooit vernuftig bedacht als synoniem voor “progressief”. Ik heb geen idee, trouwens, of in dezelfde adem ook “rechts” kwam te staan voor “conservatief”. In elk geval kon je er, net als met een rapportcijfer, doeltreffend mee aangeven wat je van iemands politieke stellingname vond. Dat in de tijd waarin het begrip links/­rechts ingeburgerd raakte, de scholen het handige rapportcijfer steeds meer gingen vervangen door een geschreven beoordeling, heb ik altijd een beetje tegenstrijdig gevonden. Hoe linkser de school, hoe vager de verhalen over de prestaties van de leerlingen. Bestaat dat nog, schoolrapporten zonder cijfers?

Maar ik dwaal af. Wat ik bedoel, is dat het niet van gedegen journalistiek vakwerk getuigt, als je niet doorvraagt op uitlatingen die alleen maar zeggen wat je níet moet doen. Het is mooi dat Jan laat weten dat hij gaat stemmen, maar de lezer wil weten waaróp. Dat heeft de krant laten liggen. Maar ja, gewoon iemand laten kletsen is ook een manier om de krant vol te krijgen. Alleen niet netjes tegenover de onder­vraagde.

Al schrijvend bedacht ik me dat ik eigenlijk ook niet teveel in de zon moet lopen, omdat ik boter op mijn hoofd heb. Ik heb bij een vorige verkiezing, toen er weer eens van alle kanten op de PvdA werd afgegeven, uitgelegd dat ik veroordeeld was tot de PvdA. Ook door aan te geven waarom andere partijen aan mij geen bood­schap hadden. Psychologen zeggen dat dat in de menselijke natuur ligt: onderuit halen wat anderen bedenken, is altijd gemakkelijker dan zelf iets verzinnen. Ook leuker, naar het schijnt….

Moet ik er nog even bij mezelf in rammen: dat ik straks op de markt over óns praat en de dingen waar we goed in zijn.

[februari 1998]